In het artikel Rijsimulator of Rijlessen beschreef ik mij (ontwikkelde) angst voor het autorijden. Vanaf dat ik het mij kan herinneren heb ik enorme angst voor autorijlessen. Ik heb het altijd van mij af kunnen zetten omdat ik er ook echt gewoon weg geen geld voor had. Ik had geen vader of moeder die de autorijlessen cadeau konden geven, omdat ze het geld er zelf ook gewoon niet voor hadden. Ik had zelf natuurlijk wel een bijbaan, maar ik gaf mij geld liever uit aan een heerlijke vakantie naar Mallorca of iets van een dergelijke soort vakantie. Ik had de behoefte gewoon niet om te gaan rijden. Het leek mij gewoon helemaal niets! Toen ik bijna klaar was met school begon het toch opeens een beetje te kriebelen, hoe het nou eigenlijk is dat autorijden. Ik moest eigenlijk ook van mijzelf gewoon rijlessen gaan nemen. Ik wist immers niet eens hoe het was om zelf achter het stuur te zitten.

Gister, dinsdag 12 juli om 19.30 uur was het zover. Ik had die nacht daarvoor gelukkig goed geslapen en ik probeerde er eigenlijk niet aan te denken. Gelukkig moest ik ook nog een paar uurtjes werken, dus ik was nog afgeleid. Uit werk ben ik naar huis geraced op mijn fiets en heb ik snel mijn maaltijd naar binnen gewerkt en toen was het bijna zover. Om 19.30 uur reed netjes de lesauto voor de deur. Ik mocht meteen plaatsnemen achter het stuur en de instructeur evalueerde nog even de rijles met het meisje daarvoor. Toen ik ging zitten gierde de zenuwen echt door mijn lijf en ik zag de minuten op mijn horloge echt wegtikken. De instructeur ging al snel naast mij zitten en we gingen meteen de weg op. De instructeur is zo aardig en de zenuwen zakte gelukkig al vrij snel weg. Ik vond het eigenlijk hartstikke leuk! Ik vond het wel hartstikke moeilijk om bijvoorbeeld de bochten te kunnen inschatten, maar dat komt wel in de loop van de lessen.

Liefs,